Materyalist fizyoloji bize insan duyarlılığının insan bedenine münhasır olup onun dışına çıkmadığını ve duyu organları ile sınırlı olduğunu anlatır. Fakat yapılan deneyler bunun böyle olmadığını öğretmiştir. Duyarlık, et bedenin dışına çıkabilmekte ve organlardan etki almaktadır.

Manyetizde edilen bir kimsede manyetik uyku derinleştikçe, cilt hassasiyeti git gide azalır ve bir müddet sonra tamamen ortadan kalkar. Durugörür suje, bu vaziyeti, uyuyan sujenin cildinden çıkan ayva tüyü görünümdeki ışınların kaybolmasıyla anlamaktadır. Manyetizasyona devam edildikçe ilk parlaklık yoğunlaşır ve cilt yüzeyinden 3-4 santim uzakta, cilt yüzeyine paralel ve konsantrik bir hal alır. Bu dışarı çıkmış duyumsal tabakalara etki edilebilir. Bu tabakalara yapılan bir uyarı ( batırma, dokunma, vurma ) tam o bölgede ki cilde etki edilmiş gibi sonuç verir. Duyarlık hemen hemen tamamiyle dışarı çıkabilir. Manyetik uyku derinleştikçe duyarlık tabakaları daha yoğun, daha derin ve geniş bir hal alır. Dışarı çıkmış olan bu konsantrik tabakalar, değişmeden birbirinin içine girebilir. Her tabaka kendi özelliklerini muhafaza etmektedir. Bu tabakaların duyarlık dereceleri onların ciltten olan mesafeleriyle ters orantılıdırlar. Yani tabakalar vucuttan uzaklaştıkça duyarlık dereceleri azalır.

Bu duyarlık cisimlere sindirilebilir. Suya geçirilebilir. Su fosfor parlaklığını alır. Suya yapılan etki sujenin cildinde uyaranın şiddet ve derecesine göre bir reaksiyon meydana getirir. Böylece duyarlık bedenin çok ötelerine kadar taşınmaktadır.

Bu duyarlık tabakalarına temas ettirilen ilaçlar, sanki ilaç alınmış gibi, suje üzerinde aynı reaksiyonu gösterir.

Dışarılmış duyarlık cevheri ( seyyal madde ) hiçbir maddi engel ile durdurulamaz. Bütün özelliklerini korumak şartıyla her katı cisim içinden geçebilir. Telestezik idrakı sağlar.